Εφτάψυχη με γέννησε η μάνα μου,
για να γιατρεύω μόνη τις πληγές μου.
Μ’ ανάθρεψε με χάδια που στερήθηκε.
Πόσες φορές στην μοίρα μου δεήθηκε
Σε μιαν αυλή με γιασεμιά ζωή σε γνώρισα,
στην ίδια αυλή που τη ζωή μου όρισα,
τα παραμύθια της γιαγιάς να τα λατρεύω,
το τέλος τους με ακρίβεια να μαντεύω
Στην ίδια αυλή τα γιασεμιά ξεράθηκαν
τα παραμύθια της γιαγιάς ξεχάστηκαν
κι οι γάτες πλέον δεν είναι εφτάψυχες,
μέσα στις στράτες γίνανε άψυχες
.
Χειμώνες δύσκολοι, όλα προδόθηκαν.
και τα όνειρά μου τσαλακώθηκαν.
Στραβό χαμόγελο σε ότι κι αν πέρασα
για ένα τίποτα, μα μάνα γέρασα…
Στην ίδια αυλή τα γιασεμιά ξεράθηκαν
τα παραμύθια της γιαγιάς ξεχάστηκαν
κι οι γάτες πλέον δεν είναι εφτάψυχες,
μέσα στις στράτες γίνανε άψυχες…
