Φωταγώγησε η ψυχή μου,
το σκηνικό του Έρωτα μας,
χτες,
σαν έσταζε ολονυχτίς,
ιδρώτας πόθου,
εκεί,
στις κόκκινες γραμμές
ορίων της ζωής μου.
Ραβασάκια μεθυσμένα
από αρωματικό ροζέ κρασί.
Χυμένο και αυτό,
παραδομένο,
στο πρόσφορο έδαφος
των αισθήσεων μου.
Ασύντακτες γραμματοσειρές,
σαν άγγελοι σε πλανητική παράταξη,
που ξεκολλάν τα φτερά τους
απ' το βρεγμένο χώμα.
Έμεινα να κοιτώ
την αθόρυβη ομορφιά,
στο αναπέταγμά τους.
Μια Ερινύα φεύγει, μαζί με τη νυχτιά,
αφού πρώτα,
ρίχνει στον κλήδονα
τα κεριά που κράταγε χρόνια.
Αυτά που δεν άναψε ποτέ...
Ανέλπιστη πραγμάτωση,
το χρώμα που πήρε ο ουρανός,
η διάθεση του ήλιου,
να ανατείλει υπέρλαμπρα
το ξεψύχισμα του δράματος.
Γέμισε ψυχή, το γαριασμένο σκαρί μου,
γέμισαν ψυχή ,τα μάτια μου.
Και εδώ,
στην πλάνη της ονειροπαγίδας
ακούω τον τριγμό της κλειδωνιάς...
"Μόνο να Νιώθω το ρυθμό σου",
μου αρκεί,
να πετάξω το άβολο ρούχο
της φτώχιας στον Έρωτα.
"Το ποίημα μου αυτό,φωταγώγησε το ταξίδι στο διεθνή διαγωνισμό "Νίκος Καζαντζάκης".
