ΠΑΡΟΡΜΗΣΗ (της Νέλλης Κουμεντάκη)

Ήθελα να' μαι το ταξίδεμα

στη σκέψη σου, το νόημα στις 

λέξεις σου, το χρώμα της φωνής σου

τ' άγγιγμα στο  φιλί σου!

Του ονείρου σου αναζήτηση

παροξυσμός ξενύχτι, τη ζεστασιά σου

ν' ένιωθα στο στεναγμό που αφήνεις!

Να' μουν η αναζήτηση εκείνη

των χειλιών σου, κι ο έρωτας που

θα 'θελες  ο παρορμητικός σου!

Ήθελα να ' μουν τ' άρωμα

που βάζεις στο κορμί σου ένα σου

απ' τα κύτταρα να' μαι πάντα μαζί σου!

Μια απ' τις αισθήσεις σου

να' μουν στο  κορμί σου της νύχτας σου

νανούρισμα, οι νότες οι μεθυστικές

γαλήνη στη ψυχή σου!

Να αφεθώ στον ώμο σου

σαν φαντασίωσή σου, του πάθους σου

να' μαι άγγιγμα να βυθιστώ μαζί σου!

Κι αν είμαι το ταξίδεμα

του έρωτά σου ο πόθος θα σαι κι εσύ

ο ήλιος μου που κρύβω μες το κόρφο!

Νέλλη Κουμεντάκη

"Σημαδεμένα σεντόνια" (της Βικης Μπάλλου)

Με παίδεψε,τούτη τη νύχτα, το χαρτί.

Στέκει μπροστά μου

–σεντόνι ολόλευκο

κι αναμένει μαύρα σημάδια

πλασμένα απ’ τα δικά μου χέρια.

Μα αυτά στέκουν αμήχανα σιμά του.

Γυμνά· ταλαντευόμενα· ανήξερα.

Δεν μπορούν να γράψουν, απόψε.

Ίσως πάλι, να μπορούν, μα να μη θέλουν.

Για φαντάσου!

Τούτα τα δάχτυλα,

που μόνο πνιγμένα σε μελάνι ανασαίνουν·

τούτα τα χέρια,

που ζουν, για να γεννάνε λέξεις,

αυτό το βράδυ

αρνούνται την ίδια τους την ύπαρξη.

Τι τα κρατάει άραγε,

φυλακισμένα στα δεσμά τους;

Ίσως η παγωνιά·

έβαλε κρύο

– και τούτα καίνε.

Ίσως ο κόσμος·

τη μια ασφυκτικά στενός για τόσα λόγια,

την άλλη απέραντος, για να λεχθεί με λέξεις.

Ίσως οι θύμησες·

ερμητικές, αβάσταχτες

– κι αυτά μονάχα δύο.

Ίσως οι άνθρωποι·

παρουσίες κι απουσίες 

– πληγές και χτυπήματα.

Ίσως ευθύνεσαι κι εσύ,

που κατοικείς ακόμα εντός τους.

Αθόρυβα

– μα είσαι εκεί·

διακριτικά

– μα υπάρχεις.

Τι άλλο να γράψουν τ’ άμοιρα για σένα;

Προβλέψιμες γίνονται

οι φράσεις  που σου αφιερώνουν.

Κι εσύ δεν τους χαρίζεις

ούτε μια ματιά σου

– ή μήπως όχι;

Άραγε, με διαβάζεις ακόμα;

Άραγε, με διάβασες αληθινά ποτέ σου;

Το χαρτί με κοιτάζει κυνικά.

Γελώ

και κουνάω πέρα δώθε το κεφάλι.

Δες –  πάλι για σένα γράφω.

Κοινότυπη κατάντησα.

Τικ τακ.

Μια ζωή ψιθυρίζει πώς τίποτα δεν σταματά·

τα πάντα συνεχίζουν.

Μάλλον ο ψίθυρος νικά.

Δες·

ακόμα κι απόψε,

οι παλάμες μου

μάνες καινούργιων συλλαβών.

Βικη Μπάλλου