Θα ήθελα να τα σπάσω όλα.
Ένα προς ένα.
Όχι μόνο αυτά που βρίσκονται στο σπίτι
Μα όλα, όσα στον κόσμο υπάρχουν.
Να τα βάλω κάτω και να τα πατάω
μέχρι να είμαι σίγουρη πως δεν αναπνέουν πια.
Πως κανένας κτύπος δεν ακούγεται από την καρδιά τους.
Κανένα ζωής σημάδι.
Μόνο ψόφια δέρματα πολύχρωμα,
μόνο πτώματα από δείκτες και καντράν.
Δεν ξέρω όμως αλήθεια τι θα ωφελούσε,
αφού δεν υπάρχει τρόπος πια να χωρέσω μέσα στα ρούχα μου
τα παιδικά μου.
τι δεν καταλαβαίνεις;
Οι άνθρωποι, αυστηροί κριτές
κάθε αγνού συναισθήματος.
Οι άνθρωποι - συνεργοί κ
σύμμαχοι - σε κάθε λάθος μέλλον, σε κάθε άσχημη ανάμνηση, σε κάθε τέλος που
"δοκιμάζεται" αθεράπευτα , από την κάθε ατέρμονη στιγμή.
Μέσα στα μάτια σου λιάζονται οι
φόβοι μου.
- Αντέχω
Πίνω από το στόμα σου, την
ελπίδα που χάσαμε.
- Αντέχω
Στην αγκαλιά σου αφήνω τη ζωή
μου
- Αντέχω
Μόνο μη μου πεις πως οι ήρωες
που δημιούργησες στο χαρτί για εμάς, μας αρνήθηκαν.
Αυτό δεν το αντέχω.
Μη τσαλακώνεις τα χαρτιά του
μέλλοντος.
Μη πετάς στα σκουπίδια το
ελιξίριο της αγάπης..
Μη κρύβεις τα όνειρά μου πίσω
από χαμένες αυταπάτες.
Δεν είμαι εγώ ο εχθρός σου
Δεν ειμαι εγώ το ταίρι σου
Δεν είμαι εγώ το εξιλαστήριο
θύμα σου
Μη ρωτάς ποιός είμαι
Ποιά είμαι
Τί είμαι
Πού πάω, τί θέλω, τί ζητάω, δεν
έχει σημασία.
Γράψε τους ρόλους μας και άσε
με
- με τη μαγεία - να σε
αιχμαλωτίσω.
Μη με φοβάσαι, εγώ σ' αγαπάω
και σαν αυθαίρετη αγάπη, σου
ανήκω αιώνια.
Ο άνθρωπός σου, αυτός ο τόσο
λάθος χαρακτηρισμός, που λατρέψαμε.