ΦΙΛΙ ΠΝΟΗΣ (του Βασίλειου Ν. Κατζικά)

Η ζωή μου,

το πολυτιμότερο δώρο, 

η ζωή μου, 

ένα ατύχημα,

απόρροια 

παράνομων προσπεράσεων,

ύβρις 

σε κάθε νόμιμη προτεραιότητα. 

Και τώρα,

κείτομαι 

ξαπλωμένος ανάσκελα, 

όχι νικητής 

πάνω στην ασπίδα μου,

αλλά ηττημένος 

πάνω στη καυτή άσφαλτο,

στην άσφαλτο 

των επιλογών μου.

Όλα, 

ένα- ένα τα λάθη μου,

περνούν

μπροστά από τα μάτια μου, 

δεν προλαβαίνω να γευτώ 

τη μνήμη της χαράς,

μόνο ένα δάκρυ 

και μετά άλλα, 

κυλάνε 

από τα μάτια μου.

Θεέ μου, 

δεν πρόλαβα να κάνω 

κάτι καλό ακόμη.

Δάκρυα, δάκρυα πολλά, 

όχι δικά μου, 

αλλά των άλλων,

πέφτοντας ζέχνουν 

και φουντώνουν 

τη κάψα της ασφάλτου,

μα τα δικά μου

εξατμίζονται αδύναμα 

να τη σβήσουν.

Νιώθω τα χέρια σου, 

τα δροσερά χέρια της αγάπης, 

να πιέζουν δυνατά το στέρνο μου,

ρυθμικά, 

ένα, δύο,....... τριάντα 

και Θεέ μου, περιμένω, 

αχ περιμένω το φιλί σου

να μου δώσει αναπνοή, 

το φιλί της ζωής. 

Βασίλειος Ν. Κατζικάς

δεν έπαψα (του Χρήστου Φλουρη)

 

εδώ στην εσχατιά της γης που θάλασσα δεν έχει

αντέχω ό,τι μ’ αντέχει

φιλώ ό,τι με πονά

σαπίζω… τι κι αν έλεγα πως θα σε πολεμήσω

θεριό να σε νικήσω

λόγια ήτανε κενά

μα υπάρχει κάτι μέσα μου που αρνείται να υποκύψει

που δεν μυρίζει σήψη

και κάμαρες κλειστές

που είναι γεμάτο πέλαγος και κύματα αφρισμένα

δρυμούς, δάση παρθένα

τρεχούμενες πηγές

γι’ αυτό και να ονειρεύομαι δεν έπαψα ως τα τώρα

να καρτερώ την ώρα

που θα αναμετρηθώ

με τα θεριά, με τα στοιχειά, με τη ζωή την ίδια

που μου ‘ταξε ταξίδια

μα μ’ έθαψε στο εδώ

και λέω «κάνε υπομονή» στον Σίσυφο εαυτό μου

τον βράχο το δικό μου,

θα τον κυλήσω εγώ

τα βάρη δεν ξεφόρτωσα ποτέ μου σ’ άλλες πλάτες

και μισεμούς κι αγάπες

μόνος μου τα περνώ...

Χρήστος Φλουρης