Αγάπη (της Ιωάννας Χρυσακη)

 

Παίζω με τις σκιές ..

Αναζητώ τη φωτιά..

Αυτή που καίει δυνατά..

Τύψεις κι ενοχές..

Αγάπες ψεύτικες..

Ζητώ ΕΣΕΝΑ ..

Δυνατή φωτιά !

Στα ξένα στέλνει, το φόβο μου διώχνει μακριά. 

Κράτα γερά την ΑΓΑΠΗ..

Κράτα γερά, τ' όνειρο ζηλεύει την ΑΛΗΘΕΙΑ.

Ιωάννα Χρυσακη

ΦΟΒΟΙ (της Πολυξένης Ζαρκαδούλα)

 

Έσκυψα το κεφάλι πολλές φορές, άνοιξα το εγώ μου και το ξεδίπλωσα

το έστρωσα χαλί στα πόδια ανθρώπων,άνοιξα την καρδιά μου

και τους έβαλα μέσα. 

Εκείνοι όχι μόνο περπάτησαν πάνω του

όχι μόνο δεν τους ένοιαζε αν το λέρωναν με τα βήματά τους

αλλά όταν έκαναν την εμφάνισή τους, μετά το έσκιζαν

μέχρι να το κάνουν κομματάκια

μέχρι το κόκκινο να ποτίσει γύρω τους και να λερώνουν

ακόμα και τη ψυχή τους...

Αίμα να τρέχει στα πόδια τους

και να λεκιάζει τα χέρια κι όπως ήταν εκείνα αιματοβαμμένα

να μ' ακουμπούν και ν' αφήνουν πάνω μου σημάδια ανεξίτηλα...

Έμεινα μέσα σε δωμάτια ανήλιαγα, σε υπόγεια βρώμικα

χωρίς νερό,χωρίς τροφή,χωρίς ένα χάδι

έπεσα στα γόνατα, ικέτεψα, φίλησα τα πόδια τους

κι όμως, δεν γύρισαν καν το κεφάλι, δεν καταδέχτηκαν να μ' ακουμπήσουν...

Κι εκεί εγώ με την καρδιά μέσα στα χέρια μου, παρέδωσα τα όνειρά μου,

άνοιξα ένα κουτάκι και φανέρωσα όλα τα μυστικά μου...

Δεν φοβήθηκα να ξεδιπλωθώ και ν' αφήσω το ποτάμι των σκέψεων μου

να γίνει χείμαρρος σωστός και να με παρασύρει μαζί του

να με γυρίσει χρόνια πίσω, σε καιρούς αλλότινους...

Δεν φοβήθηκα και δεν κράτησα άμυνες για το μετά, για το αν...

Γιατί πίστεψα, γιατί αγάπησα, γιατί γιατί γιατί...

Σ' ένα σεντούκι φύλαγα για χρόνια τους φόβους μου

και να τώρα που βρίσκονται μπροστά μου

με κοιτούν κατάματα κι εγώ σκοτεινιάζω, τρομάζω...

Νοιώθω αδύναμη, εξαρτημένη από την ευτυχία,

φοβάμαι να δω όσα η ζωή φέρνει μπρος μου

γιατί πάντα πίστευα στους ανθρώπους,

πάντα έκανα όνειρα και συνήθιζα να τα πιστεύω

να ζω σε κόσμους εξιδανικευμένους, φανταστικούς,

κι ύστερα προδόθηκα... 

Και τώρα πώς, ζωή, να έχω δύναμη;

Δεν μ' έμαθες ακόμα;

Ένας άνθρωπος είμαι κι εγώ, ευαίσθητος, ρομαντικός, δειλός...

Ναι, δειλός - φοβάμαι την κακία, την απληστία...

Τα τέρατα της ψυχής ποτέ δεν τα είδα,

ποτέ δεν καταλάβαινα τους ανθρώπους

ποτέ δεν μπόρεσα να διεισδύσω στα βάθη της ψυχής τους

ποτέ δεν μπόρεσα να κατεβάσω την μάσκα που φορούσαν...

Όταν από μόνοι τους ξεδιπλώνονταν γιατί είχε επέλθει το τέρμα,

γιατί ήξεραν πως δεν υπήρχε κάτι άλλο να υφαρπάξουν, εγώ απλά έφευγα

χωρίς να γυρίσω το βλέμμα και να κοιτάξω το προσωπείο τους...

Κάποιοι το λένε αξιοπρέπεια, για 'μένα ήταν φυγή..

Πολυξένη Ζαρκαδουλα

(Συμπεριλαμβάνεται στο συλλογικό έργο: "Συνομιλώντας με τον Arthur Rimbaud", εκδ. Όστρια, 2020)