φορτίο στους ώμους ανάλαφρο και βαρύ ο χρόνος,
ξαποσταίνεις στον κάβο της συλλογής θαρρώ,
ο νους ταξιδιάρης...
αγναντεύει ταξίδια και λιμάνια της ζωής,
στης πάχνης το πέπλο φιγούρες,
στου ουράνιου τόξου δικαίωσης στιγμές,
μετράει τα "λάφυρα" του ...
δεν είναι του Μολιέρου ο φιλάργυρος...
είναι η δίψα της ψυχής...
είναι εκείνος ο απολογισμός... θαρρώ η σήτα για το κληροδότημα του...
Μετράει και την νοθεία του "χρυσού"...
τον χρόνο θα ήθελε πίσω να γυρίσει,
μην ξανά ποτέ να γελαστεί...
τα αμπάρια της ψυχής του, να κουβαλούν ατόφιο χρυσάφι αγάπης χωρίς δόλο ποθεί, όμως...
κι όμως νερό βροχής η θέληση,
ηλιάτορας η φορεσιά τη νύφης που την λένε ελπίδα,
ακόμη και από τη ρωγμή της αδιεξόδου ...
μπορεί, ναι μπορεί να ανθίσει η αλήθεια,
μην σκιάζεσαι την “Δύση”σου,
ακάματη εργάτρια η Ανατολή σου,
όσο τα μάτια σου τις χρυσαχτίδες της θωρούν...
άδεια αμπάρια καρτερούν με πεθυμιές σου να γεμίσουν!
