Κι αν έχανα τη μιλιά μου...
Κι αν τα χέρια μου καιγόντουσαν
ξερόκλαδα που ξάπλωσε πάνω τους η σελήνη...
Αν τα μάτια μου σώπαιναν
και μαύρα τριαντάφυλλα φέρναν στη ψυχή...
Φωνή μου θα έκανα τα σύννεφα,
μιλιά την βροχή,
της καρδιάς μου ν’ ακούς τον χτύπο
που ξέρει λέξη μόνο μία: "Σ’ αγαπώ!"
Στο κορμί σου να κυλώ,
τα μαλλιά, τα χείλη το στήθος...
Στης σελήνης το φως
πλοίο που ταξιδεύει στην ανάσα σου,
συντρίμμι στα κύματα του παλμού σου,
όνειρο βυθισμένο σε θάλασσα αγάπης.
Σα τους τυφλούς, χνάρια θα μαζεύω
τριγυρνώντας ανάμεσα στ’ άστρα των πόθων,
πλανήτες καινούριους θ’ ανακαλύπτω
στα μέρη που δε φτάνει των ανθρώπων το φως
και ψιθυριστά θ’ ακουμπώ τ’ όνομά τους
πάνω στα χείλη σου..
Νύχτα βροχερή θα γίνω
ν’ αφουγκραστώ κάθε σου επιθυμία,
αγιόκλημα ευωδιαστό
στο πιο βαθύ σου "θέλω", να ριζώσω!`
Νικόλας Παπανικολόπουλος
