Μεθυσμένα χελιδόνια
σαν τρελλά στριφογυρνούν
στον ουρανό ολημερίς
μία πάνω, μία κάτω χαμηλοπετούν.
Τιτιβίζουν με χαρά και μου ζαλίζουν το κεφάλι.
Μες στις αλύγιστες σιωπές
μια πεταλούδα απαλοκάθησε αμέριμνη
λικνίστικε με χάρη
κι εξαφανίστηκε στο άπειρο.
Αποκαμωμένη αφήνομαι
στη ροζ λίμνη των ονείρων μου
με τα μπλε νούφαρα,
να χαζεύω τα δειλινά χρώματα.
Τα μύρα της νύχτας εξαπλώνονται
σκεπάζοντας τις θλίψεις
και τονώνοντας
την αγρύπνια των ερωτευμένων.
Σταλάζει το πυρωμένο σώμα πόθους
κι οι ανάσες, φλόγες,
που τις δάδες του έρωτα ανάβουν,
μας προσκαλούν
σ'ένα τρελό φαγοπότι των στιγμών.
Στον ιστό της αράχνης
πορφυρένια δειλινά παγιδεύτηκαν
και υποσχέσεις που δόθηκαν την ώρα,
που η θάλασσα
μαλάκωνε το κύμα της.
Στο δίχτυ της μπλέχτηκαν
όλα τα σ' αγαπώ
τα ειπωμένα ..και μη.
Το φούλι μοσχοβολάει.
Η νύχτα εκρήγνυται απ την ευωδιά
και γω, σαν μελλοθάνατος
την τελευταία επιθυμία εκδηλώνω.
Να κόψω έναν ανθό να τον μοσχομυρίσω
να' χω για πάντα τ' άρωμά του εντυπωμένο.
Αγγέλα Καραγκούνη
