Λευκά τριαντάφυλλα
κουρτίνα κόκκινη
σαν απο αργαλειό αράχνης
μα διάτρητη
σε σύννεφο ανταριασμένο,
κεραυνόπληκτη
η ψυχή.
Κόκκινο του πάθους
σα γεράνι ανθισμένο στης λίμνης
το ηλιοβασίλεμα.
Πλημμυρισμένα τα μπαλκόνια
από τις στάμνες της επιθυμίας
στο χάρτη άφαντο και το νησί
σαν Ποντίκι διωγμένο
Ίχνος από πράσινο...
Πνιγμένοι οι λεπτοδείκτες
απ' της ομίχλης το θόλωμα.
Η ψυχή γκρεμισμένη αητοφωλιά
κι εσύ αμίλητος,
της λησμονιάς
άηχο το νερό,
πέτρωσαν κι οι ευχές
απολιθώματα οι λέξεις.
Τόσο υγρό στοιχείο στη φύση
μα κάποτε οι λογισμοί στερεύουν
παύουν να διψούν
μετά τους κατακλυσμούς.
Μα αν διψάσεις ποτέ
σκύψε μέσα μου να πιεις!
Είπε η λίμνη στο παλικάρι:
Μην πνιγείς!
Απλά καθρεφτίσου.
Φτάνει μια κυρά Φροσύνη.
Δεν ξεδιψά το νερό
της ματαιότητας.
Χρύσα Νικολάκη
