Διαμάντια οι μνήμες
νοσταλγικά κείτονται
θρυμματίζουν όλη την γη
σε μια απέραντη ματωμένη πληγή
Τούτες τις ερημικές νύχτες
μουσκεμένα τα όνειρα
νααυγός και εγώ από θάλασσα
σε ουρανό απαρηγόρητος ο πόνος
των οστών
Δίχως να αγαπούν τα χείλη
ορφανά τα μαύρα μάτια
χέρια δεμένα πολύ πικρά
πως να κρύψω στα νεκρά
δάχτυλα την αγκαλιά
Πως έγινε και χτίσαμε
τόσες φυλακές
μαζί σου βουβές
και οι Κυριακές
Σε ένα πεζούλι
αφήσαμε άδοξα στιγμές
Σε αυτή την ζωή
πως να μπορεί
να αποχωριστεί
το σώμα από την ψυχή
Γεωργία Δεμπερδεμιδου
