Γεμάτη αινίγματα ψυχής
απόψε η νύχτα
Και εμείς
δίχως περίσκεψη
Χαμένοι
στο κίτρινο καπνό
από ξεθωριασμένα φώτα
Μαντάρουμε
τα τρυπημένα συναισθήματα
Και καρφιτσώνουμε
μικρές σταγόνες αίμα
που βάφουν
τις τουλίπες την αυγή
Κάθε που ξημερώνει
σκοντάφτουμε στα συναισθήματα
και κοκκινίζουμε
από ντροπή
την ανθισμένη μοναξιά μας
Και κάθε που βραδιάζει
αφήνουμε σε εξώπορτα
τα μαδημένα
της αγάπης πέταλα
Ρακένδυτοι γυρίζουμε
στο σπίτι
και αναρωτιόμαστε γιατί;
Είναι της αγάπης τα γιατί
που βάφουν τα πρωινά
με κραυγές κόκκινες
στους κάμπους
Ελευθερία Θεοδώρου
