Μιά βόλτα μόνο ήθελα στη θάλασσα.
Ν' αγγίζει η δροσιά το πρόσωπό μου.
Να χάνονται τα μάτια μου στο άπειρο.
Αλμύρα να γεμίζει η καρδιά μου.
Θα βάλω το φουστάνι μου τ' αέρινο.
Θα βάψω με κραγιόν τα δυό μου χείλη.
Μιά βόλτα μόνο ήθελα στ' ορκίζομαι.
Μην πάψεις να μου λες θα 'μαστε φίλοι.
Να πάρουμε καφέ από τον δρόμο μας.
Στα βράχια να καθίσουμε για λίγο.
Να φτιάξουμε εικόνες και χαμόγελα.
Να δούμε και στη χάση του τον ήλιο.
Σεργιάνι μες στις σκέψεις μας να κάνουμε.
Στο πιο βαθύ της θάλασσας γαλάζιο.
Τους έρωτες που χάθηκαν να πνίξουμε.
Στης λύπης το ανίκητο ναυάγιο.
Να κλέψουμε σαν έφηβοι, να βρίσουμε.
Και μες στις αγκαλιές να θυμηθούμε.
Αξίζει να πονάς για ότι αγάπησες;
Αξίζει τελικά να λυπηθούμε;
Ο ήλιος δες πως ξάπλωσε επάνω της.
Κι εκείνη με στοργή τον αγκαλιάζει.
Αφήνοντας λυγμούς, χιλιάδες χρώματα.
Τον χαιρετά και δεν τον προδικάζει.
Καλέ μου φίλε απόψε με σημάδεψε.
Η στάση σου κι ο αντρίκιος σεβασμός σου.
Γιατί όσες ευκαιρίες σου δοθήκανε.
Στάθηκες κύριος και έπνιξες το εγώ σου.
Γιώτα Κλουτσούνη Παπαδάκη
