Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2020

Οι μελέτες των ψυχών (της Κατερίνας Χαδουλου Σκιντζή)



Την βροχή περπάτησα
την νύχτα αφουγκράστηκα ...
Δεν ξέρετε τι θέλετε ...
Δεν αποδέχεστε ότι έχετε...
Όλα γύρω μας είναι απλά...
Μόνο οι ποιητές τα κάνουν δυσνόητα...
Όσο κι αν κρύβεστε ότι κι αν κρύβεται
η ουσία πάντα αχνοφέγγει...
Γοβάκια γυάλινα σπάνε σε άγρια χέρια...
Οι κύνες τις οσμές μας μέσα τους κυοφορούν ...
Στο βόρειο ημισφαίριο του ουράνιου μυαλού σου
την τρυφερή μου υπόσταση βγάζεις βόλτα όποτε θες...
Στα δάχτυλά μου οι οσμές σου
διαρκείας μόλυνση έγιναν...
Στα μάτια μου καρφί - δοκός
σύριγγα απώλειας,
οι αρνήσεις σου οι καθημερινές
τα όπλα μας κατέθεσαν...
Τα δάκρυα μου κουράστηκαν
δεν ξανακύλησαν συνειδητά,
τους δακρυϊκούς πόρους έφραξαν
αρνούνται να κυλούν για άλλους,
κυλάνε στα υψίπεδα των παριών
αυτόνομα για τον εαυτό
και ας μην τα δεις ποτέ...
Στους όχλους κρύβεσαι ...
Στο τρανταχτό γέλιο
την αμηχανία σου τυλίγεσαι...
Στους καθρέφτες τα είδωλα μηρυκάζουν
τους επόμενους νάρκισσους επωάζουν ...
Έτσι οι  βιασμοί
των στιγμών συλλέγονται,
η γοητεία ξεπετάγεται,
οι καβάντζες ξεπέτες στρατολογούνται
και ο όχλος που σας εμπαίζει και
τον εμπαίζετε
μυστικά ετοιμάζεται...
Ύαινες γοητευτικές
μας κατασπαράσσετε,
άλλοι γενναία αυτομόλησαν
εμείς καθημερινά αυτοκτονούμε
ως μαθητεία θανάτου,
από των νάρκισσων τις συμπεριφορές...
Σταματήστε για ένα λεπτό ...
Αφουγκραστείτε τις παφλάζουσες καρδιές
μην τις αυτοκτονείτε ...
Ευκολία και δυσκολία είναι μέσα μας
τις ιδιαίτερες σχέσεις με ενοχικές σχάσεις
μην τις δυσκολεύετε...
Η τρυφερότητα δεν ισορροπεί,
στο μεγαλειώδες δέρμα μας διαχέεται...
Να το θυμάσαι είσαι γκρεμός μοναχικός
σε καταβάσεις και αναβάσεις ηρωικών ψυχών αφήνεσαι...
Μπαίνουν τα βλέμματα μέσα σου
ενώ εσύ τυφλώνεσαι
από του εγωισμού το αδυσώπητο κραταιό μέλος...
Βγάζεις την γλώσσα στο κενό
και έτσι λες πως υπάρχεις
μέσα από των στίχων τον ορυμαγδό...
Ο ανελέητος είναι χειρότερος από τον αδίστακτο
που έχει μια πιθανότητα σε κάτι καλό να ενυπάρχει,

είπε ο οινοχόος της βραδιάς...
Αυτό το άτιμο καλό σου
αναζητώ...
σαν ύαινα και εγώ
σαν ξωτικό
σαν γυναίκα
σαν θύελλα εξωτικών στιγμών...


Κατερίνα Χαδουλου Σκιντζη

Λεπτομέρεια  από  πίνακα  του Λεονάρντο Ντα Βίντσι


Τα τετράγωνα αυτά αντρικά σου χέρια (της Σταματίνας Βαθη)





Τα τετράγωνα αυτά αντρικά σου χέρια!
Τόσο σταθερά, χτυπημένα,
αλλά και τόσο εκφραστικά.
Μέσα στην χούφτα σου νερό ζητούσα.
Νερό καθάριο και ξεδιψαστικό, πηγή ζωής, απαιτούσα.

Δύο χέρια ενωμένα,
θάνατος η απώλεια τους.
Σφιγμένα,
δυνατά αλλά και προδωτικά,
υποθέσεις, αοριστίες
και το γέλιο σου να διαπερνά
την ψυχή μου,
περιγελώντας με για την κρίση μου.

Ράπισμα,  ράγισμα η απόφασή σου,
σκληρό και ανελέητο το γέλιο σου
να μου λέει με το γέλιο αυτό που λάτρεψα
μεσα στην ομήγυρη των φίλων σου, ΔΕΝ ΣΕ ΘΕΛΩ.

Εγώ όμως ήμουν εκεί και περίμενα
με την ψυχή μου ήρεμη και την καρδιά να πάλλεται.
Απλά σαν απλός άνθρωπος έκανα λάθος.
Αυτά τα χέρια δεν μπορούσαν να με αγκαλιάσουν.

Σταματίνα Βαθη

Πίνακας: Lena Vaka