Πήγαμε στην λίμνη.
Η μαμά επέμενε. Ήμασταν τέσσερις.
Εγώ, η μαμά, ο missa το αγαπημένο μου αρκουδάκι και εκείνος που στο σπίτι
τον φώναζα ''πατέρα".
Ο missa δεν συμφώνησε ποτέ μ' αυτό το όνομα, ήθελε να τον φωνάζουμε
"τρόμο", ίσως επειδή εκείνος τον κλώτσαγε και τον έβριζε κάθε φορά, που τον συναντούσε μες στο σπίτι.
Εμένα δεν μ' ακούμπησε ποτέ, η μάνα φρόντιζε να με κρύβει πολύ καλά...
Οταν εκείνος γύρναγε στο σπίτι και μύριζε ποτό, εκείνη κατέληγε πάντα με μεγάλες μελανιές στο σώμα της και σημάδια από τις παλάμες του στο πρόσωπό της.
Όταν εκείνος κοιμόταν εκείνη έκλαιγε ασταμάτητα και όταν την ρωτούσα;
_ "Γιατί κλαις; Γιατί έχεις σημάδια;"
Εκείνη μου έλεγε ότι ο μπαμπάς είναι μεγάλος ζωγράφος και την ζωγραφίζει, τίποτα δεν είναι αληθινό από όλα αυτά, σκιές και χρώματα είναι, ακόμη και τα δάκρυα ψεύτικα είναι.
Εκείνη την μέρα στην λίμνη, ο πατέρας κωπηλατούσε κατσουφιασμένος,
εκείνη δεν έβγαζε άχνα και εγώ κρατούσα το αρκουδάκι μου σφιχτά στην αγκαλιά μου.
Ξαφνικά ακούγεται ένας δυνατός θόρυβος, εκείνος πέφτει στην λίμνη και βυθίζεται.
Η μητέρα πετά με δύναμη στην λίμνη το βαρύ αντικείμενο που κρατούσε, από αυτό είχε ακουστεί ο κρότος.
Αρπάζει τα κουπιά και αρχίζει να κωπηλατεί ασταμάτητα, κοιτώντας μόνο μπροστά.
Εγώ κοιτώ κάτω από την βάρκα.
Η σκιά του πατέρα που κωπηλατεί θυμωμένα είναι ακόμα εκεί.
Σήμερα ζωγράφισε η μαμά!
Σοφία Τριανταφυλλίδου
