Αν της ζωής μας το μονοπάτι το στενό
με λίγη καλοσύνη το φαρδαίναμε ακόμα,
χέρι χέρι θα βαδίζαμε κι οι δυό
με μόνη πυξίδα, της αγάπης μας το χρώμα.
Πάρε το χέρι μου και σφίξε το γερά
να νιώθω την αγάπη σου
στην δύσκολή μου ώρα.
Κι εγώ σου δίνω την δική μου την καρδιά
για να`μαστε ενωμένοι
στην καταιγίδα και στην μπόρα.
Δώσε μου το φιλί της ζωής
και το φιλί της αγάπης,
Κι άσε τις καρδιές μας
να χτυπάνε μαζί
σαν δυό ρολόγια
σαν δυό καμπάνες.
Αθανασία Δαμπολια
