Ταξίδι στ' αστέρια (της Λουκίας Παπαδοπούλου)

Φάσκω και ξιφάσκω
με της ψυχής μου
το σκοπό
τραγούδι ψιθυρίζω
με τα χαμένα Σ' αγαπώ
τα ξίφη μου
ακονίζω
Με το αμόνι συντροφιά
σφυρηλατώ την ερημιά
την άδεια μου
την αγκαλιά
και τ' άδεια μου
τα χέρια
Κι αν ειν' η μοίρα μου αυτή
κάπως θα την αλλάξω
ταξίδι εκεί που έχει φως
με πίστη θα μου τάξω

Με της καρδιάς μου
τη φωτιά
να φτάσω θέλω
μια βραδιά
εκεί ψηλά στα αστέρια

Να συναντήσω τη ζωή
την άγια μου
την προσευχή
σαν τη γαλήνη
να απλωθώ
τα ξίφη να
ξαρματωθώ
και κουβαλώντας
το Σταυρό
να συναντήσω το Χριστό

Μα μέχρι να΄ρθει η στιγμή
Όλοι εσείς οι Εκλεκτοί
που ζείτε στην καρδιά μου
ένα να ξέρετε καλά
πως σας αγάπησα βαθειά
 μέχρι τα κύτταρα μου

Λουκία Παπαδοπούλου

Η εσωτερική ειρήνη (της Κυριακής Δράκου)

Η εσωτερική ειρήνη, δείχνει τον δρόμο της σωτηρίας της γης.

Σώμα γεμάτο ψυχή, χόρεψε…
Η ειρήνη έγινε βρύση κλειστή στις καρδιές μας,
 περιμένει το φως της ζεστασιάς μας να κυλήσει.
Το κλειδί για να ανοίξει να μας δροσίσει, είναι οι αξίες σε εφαρμογή.
Σώματα γεμάτα πληγές, χορέψετε…
Ξυπόλητη η ειρήνη βαδίζει εντός μας, αν της αφήσουμε μια γωνιά να φυτρώσει.

Γίνομαι άνεμος με τους στίχους του χορού μου.
Ρίχνω τα νοήματα από τα ποιήματα μου, στις σκέψεις των ανθρώπων.
Το ξωπόρτι των αντιλήψεων τους οι καρδιές, επάλειψαν με φόβο.
Γίνομαι η ακρόαση του βουητού τους να ανοίξει.

Η γη ζητά οξυγόνο…
Τα συναισθήματα κατρακυλούν από γκρεμούς…
Τα παιδιά είναι φοβισμένα…
Τα δέντρα ζητούν ελεημοσύνη…
Τα όνειρα μπήκαν σε κλουβιά…

Χορεύω…έλα μαζί μου να ακούσουμε την ειρήνη από τον παλμό των χεριών μας.
Να ανοίξουμε το δρόμο για την εσωτερική ειρήνη.
Να ποτίσουμε τα δέντρα με τον σεβασμό…
Να διώξουμε το σκοτάδι με την παρουσία του φωτός μας.

Γίνε ο ήλιος να ανθίσει η γη…
Κράτησέ με σφικτά, να χορέψουμε στους αγρούς με τα πουλιά…
Με ελεύθερη σκέψη να διδάξουμε με το παράδειγμα μας, την αγάπη.
Τα παιδιά των παιδιών μας να ζήσουν στη γη,
χωρίς μάσκες οξυγόνου και αναπνευστήρες χαράς.

Κυριακή Δράκου