Στην ανάσα μιας νύχτας που σβήνει
καταμεσής στην αδειοσύνη του κόσμου
η γυναίκα που περίμενε σ ένα δωμάτιο τόσο μεγάλο όσο μια μοναξιά
σα μύγα αιχμάλωτη σε αραχνο'ι'στό
ντύθηκε στα λευκά έγινε η νύφη της νύχτας
και με τα μάτια κλειστά μέτρησε στα δάχτυλά της
μία σιωπή
δύο σιωπές
μπορεί και δυο σκιές που πέρασαν τρέχοντας
ανάμεσα στους ευκαλύπτους
σταύρωσε τα χέρια και την είδε
να έρχεται απειλητική πίσω από τους σκοτεινούς λόφους
ένας σκούρος λεκές στην πράσινη κοιλάδα
η σιωπή
πίσω από τα βλέφαρά της
να σκεπάζει τη σκόνη
να σκεπάζει το βλέμμα της
κι έγινε ολόκληρη μια σιωπή
σαν τη βροχή.
Χρυσαυγή Τουμπα