Μη μου πεις πως όλα γίνονται,
όταν όλα έχουν πνιγεί στα βαθιά.
Μη μου μιλάς για εύκολους δρόμους,
αν μπροστά στα πόδια μου,
ξανοίγεται φουρτουνιασμένος ωκεανός.
Μη μου δείχνεις ουρανό,
αν τα σύννεφα έχουν σκοτώσει το φως.
Μη μου προτείνεις ταξίδι ευτυχίας
σε καράβια τσακισμένα στους ύφαλους.
Μην περιμένεις κουράγιο,
αν δεν έχω ανάσα στο στέρνο μου.
Μη μου θυμίζεις ζεστασιά σαλονιού
σε κακοτράχαλες ράχες γδαρμένος.
Μη με παρηγοράς με κούφια λόγια,
αν τίποτα δε σημαίνει για σένα η θύελλα.
Μη σωριάζεις δικαιολογίες,
αν δεν μπορείς να αντέξεις τα «αχ» μου.
Τραβήξου και άσε με ήσυχη.
Είναι ώρα να κλάψω μονάχη.
Είναι δικές μου οι στιγμές της πίκρας
και δεν μπορώ να ανεχτώ
φιλόσοφα πνεύματα και ερωτήσεις.
Είναι οι χαρές μου και οι ελπίδες μου,
που σβήστηκαν όλες μεμιάς.
Φύγε μακριά, αδιάφορε ξένε,
δεν είναι δική σου η μάχη.
Η ψυχή μου υπομένει μαρασμό,
είναι καιρός να θρηνήσω.
Τα όνειρά μου γεννιούνται πρωί
και το βράδυ πεθαίνουν.
Τώρα είναι νύχτα και ζω το χαμό.
Μην καθίσεις εδώ, σε φοβάμαι,
θα μου δώσεις και άλλη σπρωξιά,
γιατί έτσι έχεις μάθει,
να αμφισβητείς την αλλότρια οδύνη.
Έλα πάλι τη μέρα,
που θα έχω ορθωθεί ξανά να παλέψω.
Τότε, δε θα είσαι επικίνδυνος
για τις ισορροπίες μου…
Copyright © Πόλυ Μίλτου
(Μια αντίδραση για λόγια που λέγονται με αφάνταστη ελαφρότητα και ευκολία για την ξένη ζωή... και πολλές φορές πληγώνουν ανεπανόρθωτα εκείνους, που ήδη παλεύουν να σταθούν όρθιοι...)
Πόλυ Μήλτου