Χλωμά και κουρασμένα τα πρόσωπα.
Γεμάτη η καρδιά λανθασμένες πεποιθήσεις.
Τα καράβια δεν ξεκίνησαν ακόμη το ταξίδι της ειρήνης.
Αγάπη σ΄ αγαπώ, σ΄ ένα κόσμο που κλαίει,
που μοιάζει πυροτέχνημα στιγμής.
Μιλημένες δόξες, μετάλλια, νίκες και αμφισβητήσεις…
Δακρύζει το δίκαιο σε μια γλάστρα, φυτεμένο στον 8ον όροφο μοναξιάς.
Η αλήθεια ανθίζει στο μπαλκόνι, λευκούς ανθούς.
Ψάχνει να δει το φεγγάρι μέσα από τα χαλάσματα.
Ζητά ένα χάδι από τα αγάλματα…
Ποιος θα εξαργυρώσει τη ζωή μας με μια άλλη ζωή;
Στις γέφυρες του άχρονου χρόνου, φωνάζω σιωπηλά με την ποίηση,
με ακούνε τα πεύκα, τα έλατα, οι ελιές…
Στους κλώνους των ψυχών, πετώ σαν σπουργίτης σαστισμένος,
ψάχνοντας λίγα ψίχουλα ειρήνης.
Ατέλειωτα ύστερα-αύριο-ποτέ, τάζουμε στη γη που μας γέννησε…
Κυλώ σαν ποτάμι με τους στίχους μου μπροστά σου…
Εσύ θα αποφασίσεις αν θα αλλάξεις πεποιθήσεις, για να αλλάξεις τη ζωή σου, τον κόσμο, τη γη.
Το πέρασμα του πριν με το τώρα και το αύριο είναι μια καταιγίδα ή ένα ηλιογέννημα.
Τινάζει τα λευκά λουλούδια, στο μπαλκόνι η μοναξιά μας…
Ποια θάλασσα, ποια ακτή, ποιο όνειρο, ποια φωνή,
θα ακουστεί στα πρόσωπα μας;
Μικρή ζωή σου χαρίζω λευκούς ανθούς,
με τα νοήματα στα ποιήματα μου για την ειρήνη.
Στάζουν σαν ροδόνερο, μέσα στην διαδρομή της κάθε μας επιλογής…
Ο άνεμος τυλίγει τα νοήματα…,τα απλώνει στον κόσμο σαν προβληματισμούς.
Μέσα από τους τοίχους ας γεννηθούμε σήμερα, πριν να είναι αργά.
Πώς μπορούμε να έχουμε ειρήνη όταν δεν μπορούμε να δούμε ήλιο;
Τα δέντρα λύγησαν ο ήλιος δεν φαίνεται…
Ας κάνουμε κάτι…
Κυριακή Δράκου