Παγωνιά στις γειτονιές του πλανήτη.
Σ’ένα κουκούλι του «εγώ» κλεισμένοι,
τον κόσμο κοιτάμε απ’το φεγγίτη.
Άπραγοι,σιωπηλοί,υπνωτισμένοι.
Η ελπίδα σε μια ρωγμή κρυμμένη,
δε λέει νέους βλαστούς να πετάξει,
από βαρύ χειμώνα ναρκωμένη.
Η σιωπή μας,την έχει ρημάξει.
Αρνείται ανθούς χαράς να τινάξει.
Η αγάπη μέσα μας δεν φωλιάζει,
της απληστίας την θύελλα να σκιάξει.
Ωχρά όνειρα,σε σκληρό αγιάζι.
Πώς τα πουλιά της χαράς να υψώσει;
Πώς σε όνειρα νεκρά,πνοή να δώσει;
Παρασκευή Κηπουρίδου