Του χρονου τα διχτυα
τα υφαινουν οι αισθησεις
τα δενουν οι ελπιδες
οι γλυκες παραισθησεις.
Στου ονειρου το διαβα
στο αχρονο μερος
ενα φως σαν γεννιεται
εκει ριζωνει ο Ερως.
Στων στιγμων την αγκαλη
που πλαγιαζουν οι τερψεις
ξελογιαζουν τη θλιψη
γινονται αφωνες λεξεις.
Ξημερωνει Δευτερα
δραπετευουν βδομαδες
κλαιν' ανησυχα οι ωρες
ψαχνουν να΄βρουν λιακαδες.
Του χρονου τα διχτυα
μας εχουν κυκλωσει
ποιος μπορει να ξεφυγει
διχως να΄χει ματωσει.
Το φιλι που΄χες ταξει
το απαλο σαν μεταξι
μου το εδωσες φως μου
πριν το κανεις στην πραξη.
Υπερκοσμιο χαδι
απ του ποθου τα υφαδι
κουρνιασμενη ευλογια
κι εχει φτασει πια βραδυ.
Ανατελω στη δυση
για χατηρι σου μονο
ενα γελιο να ανθισει
στον επομενο τονο.
Η καρδια μου ραγιζει
μια εικονα δακρυζει
μια ευκαιρια Αξιζει
το φιλι που σαστιζει <3
Λουκία Παπαδοπούλου