Αξόδευτη αγάπη (του Απόστολου Φεκάτη)

Δεν θυμάμαι πως έπεσα.
Πώς έπεσα στο δρόμο φαρδύς- πλατύς 

ή αν γλίστρησα από λάθος βήμα.

Αν τα πλακάκια είχαν σχέδια, τετράγωνα,

ορθογώνια., δεν θυμάμαι.
Μόνο στο κεφάλι ψαχούλευα
τα μικρά στρογγυλά μπλε γυαλιά
που μου είχες χαρίσει ανήμερα Χριστουγέννων
εκείνα με τον ασημένιο σκελετό.
Δεν θυμάμαι,
μόνο οκτώ μήνες ναι
αυτό θυμάμαι που έχω να σε συναντήσω..
Ίσως γι αυτό έπεσα, να κουράστηκα να σε περιμένω
να σε ψάχνω.. ποιος ξέρει.
κι ύστερα πάλι χαζά αναρωτιέμαι
μήπως τα πλακάκια στο δρόμο με λυπήθηκαν
και μ άφησαν να σωριαστώ , να ξεκουραστώ
ποιος ξέρει πόσες φορές τα περπάτησα.
κι αυτά μ’ αγκάλιασαν ίσως και να
μ ερωτεύτηκαν..
Δεν θυμάμαι αν χτύπησα η έσπασα
χέρι η κάτι αλλο…
Μόνο που φώναζα θυμάμαι
τα γυαλιά, τα γυαλιά…..

πάνε οκτώ μήνες τώρα…

Αποστολος Α. Φεκατης