Ζωγραφίζοντας... στίχους (της Χρύσας Νικολάκη)

Απόψε σκέφτηκα να γράψω
τους στίχους στην καρδιά
να χαράξω επάνω τ' όνομα σου
με γράμματα ανάγλυφα
χωρίς μελάνι
μα με το χρώμα της αγάπης.
Όμως σάστισα για λίγο
τόσα χρόνια κόκκινο νόμιζα πώς ηταν
σαν τα ρόδα που σκαρφαλώνουν
στο περβάζι μου.
Ομως αυτά μαράθηκαν
φύτρωσε τότε μια άσπρη τριανταφυλλιά
χρόνια συντρόφευε τις νύχτες μου
φώτιζε τον ουρανό μου.
Σκάλα γινόταν ως τ' αστερια
ένωνε γη κι ουρανό.
Κι έτσι κατάλαβα ότι η αγάπη
είναι νύφη λευκοντυμμένη
που πάει στην εκκλησιά
να κοινωνήσει το αθάνατο κρασί.
Από τότε βάπτισα τα όνειρα μου λευκά
λευκές νύχτες καθρεφτίζoνταν
στα μάτια μου
κι ήρθες εσύ κι αναστάτωσες τη σκέψη μου
Λόγια άλικα βαμμένα στο χρώμα της παπαρούνας
ουράνιες λέξεις στο χρώμα του απέραντου ουρανού
γι' αυτό αποφάσισα να αφήσω το χρόνο
να ορίσει πως θα χαρακτούν τα γράμματα
Αν και ξέρω από τώρα
πώς καμία φορά ο έρωτας κι η αγάπη
αρμονικά συμπλέκονται
φτιάχνοντας μαβιά νυχτολούλουδα..
Τι σημασία έχει εξάλλου?
Ο έρωτας περνάει χαρά μου
Άσπρη ανέμωνα θα κρατώ στα βράχια της αγάπης....
Λευκές νύχτες πάλι θα ντυθώ.
μα εσένα ποτέ δε θ' απαρνηθώ
Η αγάπη..ειναι αμάραντη.
Λευκή πεταλούδα στο χιονιά.
Βασίλισσα της νιότης.

Χρυσα Νικολακη