Πυριφλεγης Ιφιγένεια (της Φιλαρέτης Βυζαντίου)

Γεννήθηκες φως
Σκοινιά έδεναν τον ήλιο στα μάτια σου
Λίγες σκιές 
κι αυτές ουτοπικές σεργιανούσαν στο κλάμα σου

Πώς να σε αφανίσω χωρίς ένα φιλί δοξαστικό στο μέτωπό σου
Πώς να σε σκορπίσω στις τρικυμίες του Ποσειδώνα
Πώς να σε σώσω ξανά με το μαντήλι του Αη Νικόλα

Μεσημέρια σε γλυκιά ταραχή
Τα λόγια σου πνιγμένα στον κόλπο των αντινομιών
Το ταξίδι σου ατελείωτο
Οι ασπίδες σου σκουριασμένες από αρχαίες ήττες επιτοίχιες

Κι εγώ να πίνω μεταλαβιά τα δάκρυά σου
πάνω στον αναίμακτο βωμό μου
Φωνάζοντας συνεχώς το πεπρωμένο μου όνομα
Πυριφλεγης και μοιραία Ιφιγένεια..

Φιλαρέτη Βυζαντίου

Θυμάσαι (της Ελένης Ταϊφυριανού)

Θυμάσαι εαυτέ μου;
Τις νύχτες τις ασέληνες
Στου πρώτου ερωτά μας τα νυχτέρια;
Πως ζωγραφίζαν οι ανάσες μας
Ανάκατα πάνω στα σώματα,
Γλυκά γαλάζια καλοκαίρια...

Θυμάσαι εαυτέ μου;
Τις νύχτες των μεγάλων κεραυνών
Που άστραφτε απο θυμό ο ουρανός;
Πως λάμπανε τα μάτια μας
Στου έρωτα την ευλογία,
'Κείνη την ώρα των κρυμένων στεναγμών...

Θυμάσαι εαυτέ μου;
Τις νύχτες που γελούσαμε
Και γέμιζε η κάμαρα γάργαρες ευωδίες;
Στα φύλλα πάνω της καρδιάς
Γράφαμε προσωπικές αφιερώσεις,
Συνθέτοντας του γέλιου μελωδίες...

Θυμάσαι εαυτέ μου;
Ας έτρεξε το δάκρυ μας νερό
Μέσα στης νιότης μας τ' αυλάκι.
Ας ζωγράφισε η πείρα χαρακιές
Πάνω στην καρδιά και το δέρμα...

Ξέρω πως κάπου εκει στο βάθος...εαυτε μου...
Εχεις κρυμένα εκείνα τα όνειρα,
Και περιμένεις ένα άλικο χάραμα
Για να τα λεφτερώσεις...

 Ελένη Ταϊφυριανού.