Ένα βασανιστικό απόγευμα Κυριακής πήρα τον δύσκολο δρόμο
Τον δρόμο που λένε "ζωή" και λέω "συμβιβασμό"
Τον δρόμο της απομόνωσης μέσα στην ασφυξία του πλήθους.
Κι έπνιγα την ανάσα μου να μην οσμίζομαι ξένες ανάσες.
Κι έπνιγα το μυαλό μου να μην ακούω βρώμικες σκέψεις.
Κι έστησα καυγά με δυνατούς κι αδύναμους, πάλεψα, έχασα, κέρδισα.
Κι είχα τόση αυτοπεποίθηση πως μόνο "εγώ" καθαρός και αμόλυντος πάνω από όλους τους ανθρώπους είχα παραμείνει.
Μα την ίδια βρωμιά στην ανάσα και στην σκέψη.
Την ίδια βρωμιά στην ψυχή είχα.
Γι' αυτό και πνιγόμουν!!
Σοφία Τανακίδου
