Είχα μια μάνα κι έναν πατέρα
(όπως όλοι μας)
Μια μάνα που δεν άντεξε κάποια πράγματα,
έδωσε πέντε φάσκελα στη ζωή
ήπιε το κώνειο...
Κι αποχώρησε από τα εγκόσμια..
(όχι όπως όλοι μας)
Έναν πατέρα, το μόνο που τον ενδιέφερε,
ήταν ο εαυτός του...
Ποτέ δεν νοιάστηκε για μένα,
τον έθαψα μέσα μου...
Δεν τον πένθησα, δεν τον έκλαψα...
(και πάλι όχι όπως όλοι μας)
Στα είκοσι παντρεύτηκα,
Και στα είκοσι ένα,
αυτό το... άνθρωπος μη χωριζέτο,
ο καλός θεούλης το έκανε,
"Μαύρος άγγελος χωριζέτο"
(όπως πολλές από εμάς)
Μετά με ξέχασε... εντελώς όμως...
Με θυμήθηκε είκοσι τέσσερα χρόνια μετά,
Όταν αποφάσισε να μου ξαναστείλει τον μαύρο του άγγελο,
για να με χωρίσει αυτή τη φορά,
απ' την ίδια μου τη σάρκα,
το ίδιο μου το αίμα...
Όλα στη ζωή μου σε υπερβάλλοντα βαθμό,
Κούραση, πίκρα, πόνος, κλάμα, θάνατος.
Μόνο η χαρά και η αγάπη υστερούσαν...
Τσιγκούνες μια ζωή μαζί μου,
το μάτι τους διαρκώς στη ζυγαριά,
μη τυχόν και μου ζυγίσουν κανένα γραμμάριο παραπάνω στη χαρά...
Έτσι που όταν τύχαινε και γελούσα καμιά φορά δυνατά,
κοίταζα τριγύρω μήπως και με παρακολουθούν από καμιά γωνία
και μου χρεώσουν φόρο για το γέλιο...
(ας πούμε... ένα γελιόσημο χμ..)
Και 'γω εκεί....(το πείσμα μου μέσα)
δεν γονάτισα, δεν λύγισα
δεν έσκυψα κεφάλι.
Μόνο να... εκείνες οι μικρές δόσεις
της χαράς και της αγάπης...
Δεν φτάνουν που να πάρει...
Δεν φτάνουν...
Ελένη Ταϊφυριανού