Απαγχονισμένοι απολογισμοί (της Καλλιόπης Τσούχλη)

Κάθε φορά που χτυπούσε το τηλέφωνο, εσύ ήσουν εκεί, να καρδιοχτυπήσεις, ν’ απαντήσεις με λαχτάρα, να θέλεις τόσο πολύ να μιλήσεις, δίχως να μπορείς…

Όλα όσα άκουγες, σαν μια κλωστή περασμένη στην καυτή βελόνα έραβαν τα χείλη και το αίμα που έσταζε πότιζε το παγωμένο δάπεδο…

Εκείνο το ψυχρό λευκό μάρμαρο, αποκτούσε χρώμα, μόνο που δεν ήταν ό,τι επέλεξες, αλλά ό,τι κατάντησες…

Με ραμμένα χείλη πορεύτηκες, με τσαλακωμένα όνειρα συνέχισες… Γιατί; Για ποιον; Ποιοι άξιζαν το αθέλητο χαμόγελο σου;

Στερημένο το δικαίωμα του θυμού σου, ένα καλά στημένο λογισμικό, όπως ήθελαν, όπως έπρεπε κι όχι όπως θα ήθελες…

Πρέπει, μην, δήθεν… Τρεις λέξεις μια πορεία, βήματα λασπωμένα, ταλαιπωρημένα παπούτσια από ημιτελείς δρόμους κι ελπίδα, χαρακωμένη…

Θυσία στο βωμό, δίχως τέλος… Δίχως έλεος, απλά για τα πρέπει, τα δήθεν και τα μην… Κι ένας αυτοσεβασμός στην κρεμάλα, με πέλματα πάνω σ’ ένα κομμάτι πάγου…

Λιωμένα σκαλοπάτια, όσο έλιωνε ο πάγος, ρήμαζε κάθε λεπτό… Χαμένη η αυτάρκεια του νου, χαμένη κι η ζωή…

Η μόνη που δεν ξεθώριαζε, εκείνη η αδίστακτη ανάμνηση…

Προσωπεία γύρω από την ρουλέτα κι εσύ να κοιτάζεις την μπίλια, με το βλέμμα στο κενό… Κόκκινο και μαύρο ενωμένα…

Τόσα ξενύχτια χάρισες αναίτια, τόσες ανατολές μοίρασες στην κουρτίνα… Ορκιζόσουν στο σκοτάδι, να σμιλέψει τις ακτίνες, σαν το μάρμαρο…

Και τι μ’ αυτό; Όσο κι αν προσπάθησες ν’ αρνηθείς τον εαυτό σου, οι δείκτες του ρολογιού πάντα σε πρόδιδαν…

Δεξιόστροφη κίνηση κι εσύ εκεί, να επιμένεις σε μια παύση…

Και τώρα που κουράστηκες, απέναντι σου είναι οι απολογισμοί σου… Απαγχονισμένοι, πλέον…

Φύγε, όσο προλαβαίνεις…

Πολλά τα τρένα, με περιορισμένα δρομολόγια...



Καλλιόπη Τσούχλη

Στις ρωγμές της ψυχής μου (της Σωτηρούλας Τζιαμπουρη)

Στις ρωγμές της ψυχής μου
αιωρουμε κι απόψε .
Ψάχνοντας να βρω ελπίδα!

Αν μπορούσε να δει η ψυχή...
Αν μπορούσε να τραγουδήσει,
το δικό μας ποίημα που έσταζε έρωτα.....
Πόσο όμορφα θα ταν !

Αν μιλούσε η αγάπη....
Αν άκουγε τον ήχο της σιωπής μες το σκοτάδι.....
Θα έφτιαχνε το ποιο όμορφο τραγούδι.
Αυτό του έρωτα της βροχής!!!!

Πόσο όμορφα φιλα η σιωπή!!!!
Πόσο όμορφα ανοίγει την πόρτα της καρδιάς!!!!

Έλα και δώσε μου την παλάμη σου να σκεπάσει την ψυχή μου !!!!!


Σωτηρούλα Τζιαμπουρη

Στον αστερισμό των παιδιών με τα λαμπερά μάτια (της Ελένης Ταϊφυριανού)

Βγαίνω στο κατώφλι της νύχτας,
άργησε απόψε ν' ανάψει τα φανάρια της,
τα τρομαγμένα νυχτοπούλια
κράζουν απελπισία στις σταματημένες ώρες...
Μια πικρή δυστυχία
στάζει από τα θλιμμένα Κυπαρίσσια...
Στέκουν ακίνητα, μη θροίσουν και σβήσουν τις μικρές φλογίτσες στα μοναχικά κοιμητήρια...
Στα κλαδιά του κόσμου
κατακάθεται μια πυκνή ομίχλη θλίψης,
Δεν θέλει να κατέβει στη γη...
Συλλογίζεται πως έχει μαζευτεί πολύ υγρασία εκεί από τα δάκρυα των παιδιών,  μη τους προσθέσει κι άλλη...
Και η νύχτα να μην θέλει ν' ανάψει τα αστέρια της...
Δεν θέλει κανείς να δει τα δάκρυα τής,
κι έτσι μες το σκοτάδι,
ξεσπά σε ένα σιγανό κλάμα.
Κι όπως ακουμπά πάνω στα φύλλα των δέντρων, αφήνει ένα μουρμούρισμα σαν μοιρολόι,
σαν τραγούδι πένθιμο λυπητερό
να συνοδέψει τις περιπλανώμενες ψυχές, που βγήκαν τόσο άδικα στο δρόμο του χαμού...
Κρατιούνται από το χέρι και μοιάζουν σαστισμένες...
Δεν ξέρουν πως πέρασαν από τη ζωή στην αιωνιότητα...
Και δεν θα το μάθουν ποτέ.
Βαδίζουν στο δρόμο της λησμονιάς γαλήνιες και ήρεμες,
δεν έχει αεροπλάνα να σφυρίζουν,
βόμβες να σκάνε, φωνές και ουρλιαχτά.
Σιγή μονάχα, και το κλάμα της βροχής
σαν πικρό μοιρολόι τις συνοδεύει...
Και οι μικρές φλογίτσες στα άσπρα κοιμητήρια, τους δείχνουν το μέρος που θα ξεκουραστούν για πάντα...
Νύχτα μου σώπασε το κλάμα σου,
Μούσκεψε το χώμα,
Λάσπωσαν τα πόδια των ξυπόλητων παιδιών,
Δυσκολεύεις το βάδισμα τους
κι είναι κουρασμένα...
Ελάτε αστέρια μου, πλύνετε τους τα πόδια, και οδηγήστε τα στο στερέωμα.
Τα μάτια τους είναι τόσο λαμπερά
που καινούργιους αστερισμούς θα σχηματίσουν στον γαλαξία.
Και τις ξάστερες νύχτες, όταν κοιτάμε τον ουρανό,
Θα δείχνουμε με το δάχτυλο και θα λέμε...
Κοίτα...  Να ο αστερισμός των παιδιών
με τα λαμπερά μάτια....


Ελένη Ταϊφυριανού