Δίδυμη Μοναξιά (της Λιλής Βασιλάκη)

Του ρολογιού οι δείχτες με τρυπάνε..
Της ερημιάς μου το κενό μετράνε...
Και νάτη, πάλι, ίσκιος με τρομάζει..

-Με τη δική σου η ψυχή μου μοιάζει!
Μιλά με βλέμμα που τρυπάει.. με δαμάζει...
Με μια πνοή τα χνώτα συνταιριάζει,
 της σκέψης τα ηνία σαν αρπάζει. ..

-Εσύ 'σαι η  Μοναξιά, κι εγώ 'μαι το ξενύχτι.
Ωχρά φαντάσματα κι οι δυο στο ίδιο σπίτι...
Δυο ξέστρατοι και πλανεμένοι αλήτες,
της παγωνιάς δυο απόστρατοι σπουργίτες...

Της απαντώ και μια ρωγμή βαθιά ανοίγω,
στα σωθικά του νου μου πριν ξεφύγω...
Σαν οιμωγή ολούθε αλυχτάει
και της ψυχής τις αντοχές τρυγάει...
Σε  ξέφτια  ίνα με ίνα τις μαδάει,
στης λήθης την ακτή  κουρέλι με πετάει...
Έρμαιο γίνομαι μιας γύρας κομπολόι.
Της λησμονιάς το γκρίζο μοιρολόι...

-Τις ίδιες ώρες, δες, κενές μετράμε.
Τις ίδιες νότες της σιωπής χτυπάμε.
Δυο δίδυμες ψυχές που στάζουν πίκρα,
αυτάδελφες στης ερημιάς τα πλήκτρα...
Ακούς; Σιγή...κανείς δεν μας ακούει...
Το δάκρυ της ψυχής μονάχα κρυφακούει...

Τις βρήκε κει η αυγή αγκαλιασμένες,
στο σύστρατο της πλήξης ανταριασμένες...


Λιλή Βασιλάκη
Από τη συλλογή"ταξίδι στο δρόμο της ουτοπίας"

Το παραθύρι (της Κουτσούκου - Κλεάνθη Αναστασίας)

Άνοιξα το παράθυρο
τον ήλιο ν' απολαύσω,
το πρόσωπό σου,αντίκρυσα,
μέσ' την καρδιά το βάζω.

Αγάπη επλημμύρησε
η άδολη καρδιά μου,
αγάπη απ' την ψυχούλα μου,
που βάλσαμο μου μοιάζει.

Το παραθύρι τούτο 'δω
τη νύχτα θε ν'ανοίξω,
τι μου φυλάει,για να δω
τη ζήση για ν' αντέξω.

Αστέρι τόσο λαμπερό,
που Δίας θε να μοιάζει,
ξεσήκωσε τη σκέψη μου,
με βγάζει στο περβάζι.


Αναστασία Κουτσουκου - Κλεάνθη