ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΠΑΙΔΙΚΕΣ
Πίνακας ζωγραφικής διαστ. 50Χ50 με χρώματα λαδιού
από την Κωνσταντίνα Κρατημένου
Πέμπτη 1 Φεβρουαρίου 2018
Σε μία στιγμή είναι που γίνονται όλα (της Ζωής Χαλκιοπούλου)
Σε μια Στιγμή είναι που γίνονται όλα
Μια μικρή Στιγμή.
Θα σαι τυχερός αν την πάρεις είδηση
Σε μια μικρή Στιγμή
γίνεται η αλλαγή
Ερωτεύεσαι
Αιφνιδιάζεσαι
Θυμώνεις
Μεταμορφώνεις
Μεταμορφώνεσαι
Αναστενάζεις
Καρδιοχτυπάς
Δακρύζεις
Αφήνεσαι
Και μετά?
Ξεχνάς τη Στιγμή
Την στολίζεις με ότι βάλει ο νους σου
Γίνεται πλουμιστό θεριό να σε καταπιεί
Μπερδεύεις τον έρωτα με τον θάνατο
Αναστενάζεις από συνήθεια
Καρδιοχτυπάς για τ ασήμαντα
Δακρύζεις από πείσμα
Αφήνεσαι να σε τραβήξουν τα κύματα
και ξεχνάς το ταξίδι.
Δεν είναι αργά να γυρίσεις πίσω
στη δική σου μοναδική Στιγμή
που περιπλανιέται μονάχη της
Θα δεις πόσο όμορφα είναι όλα
κι ασήμαντα συνάμα.
Ερωτικό πετάρισμα βλεφάρων
είναι η ζωή, για μια Στιγμή.
Ο λύκος (του Σπήλιου Παναγιωτόπουλου)
Μέσα μου κοιμάται ένας λύκος
κι όταν ξυπνάει μου ζητάει να βγει
στα ύστερα, στα πρέπει και στα μήπως
τον ξεγελάω στη μικρή του φυλακή.
Μέσα μου παλεύει ένας λύκος
κάθε δείλι, μα πεθαίνει κάθε αυγή
βάσανο του ‘ναι της καρδιάς ο κάθε χτύπος
κι ώρες, γλεντάω που αυτός αιμορραγεί.
Τις πληγές του με το αίμα μου αλλειφω
και μ΄έναν γριφο μεθυσμενο τον κραταω
κοιτα με τωρα! Τις αλυσιδες πως τις σπαω
κοίτα με τώρα! τις αλυσίδες πως τις γλείφω.
Σπήλιος Παναγιωτόπουλος
Άνοιξη (της Μαρίας Μηνά)
Και εκεί που λες ελπίδα δεν υπάρχει
έρχεται η Άνοιξη με ορμή αρχέγονη
ανασαίνει η γη λαχανιασμένα.
Τρίζουν την νύχτα τα δέντρα
καθώς ωσάν κορίτσι ξαναμμένο
περνάει σιμά με τα μαλλιά λυμένα.
Ερωμένη του ήλιου του ζωοδότη
οι άνθρωποι αγαλλιάζουν
στο πέρασμα της.
Μαζεύουν άνθη και αρώματα
μερώνει τις καρδιές το χάδι της.
Να μπορέσουν να αντέξουν
τη Σταύρωση τη δικιά τους
και του Θεού τους.
Πόσο όμορφη ανθοστολισμένη
κοιμάται στην αγκαλιά του Ήλιου.
Με ένα χελιδόνι στολίδι στα μαλλιά
έτοιμο να πετάξει το μήνυμα
του ερχομού του ελπιδοφόρου
να διαλαλήσει με χρώματα.
Μαρία Μηνά
τη Σταύρωση τη δικιά τους
και του Θεού τους.
Πόσο όμορφη ανθοστολισμένη
κοιμάται στην αγκαλιά του Ήλιου.
Με ένα χελιδόνι στολίδι στα μαλλιά
έτοιμο να πετάξει το μήνυμα
του ερχομού του ελπιδοφόρου
να διαλαλήσει με χρώματα.
Μαρία Μηνά
Καρδιά μου (της Αθανασίας Δαμπολιά)
Πάλι μάτωσες καρδιά μου ;
Πάλι ράγισες ;
Γιατί καρδιά μου δάκρυσες ;
Πάλι βροχή και καταιγίδα μέσα σου ;
Πάλι συντρίμμια έγινες ;
Πώς θ` αντέξεις κι άλλο πόνο ;
Χώμα στο χώμα έγινες.........
Το ξέρω , πως πάντα ανορθώνεσαι.
Πως κτίζεις κάστρα πάλι απ` τα συντρίμια......
Και φτιάχνεις ήλιους...... διώχνεις τα σύννεφα
Μα......όσο δύναμη κι αν έχεις.........
Δεν αντέχετε ο πόνος.......
Φτάνει .
Πάλι ράγισες ;
Γιατί καρδιά μου δάκρυσες ;
Πάλι βροχή και καταιγίδα μέσα σου ;
Πάλι συντρίμμια έγινες ;
Πώς θ` αντέξεις κι άλλο πόνο ;
Χώμα στο χώμα έγινες.........
Το ξέρω , πως πάντα ανορθώνεσαι.
Πως κτίζεις κάστρα πάλι απ` τα συντρίμια......
Και φτιάχνεις ήλιους...... διώχνεις τα σύννεφα
Μα......όσο δύναμη κι αν έχεις.........
Δεν αντέχετε ο πόνος.......
Φτάνει .
Ο αποχαιρετισμός (της Μαρίας Χατζηδημητρίου)
Βάλαμε φωτιά και κάψαμε το χθες
Πυρπολήσαμε τις ζωές μας
Ότι απέμεινε, αποκαΐδια και στάχτες
Μετρούμε τώρα τις πληγές μας
Πυρπολήσαμε τις ζωές μας
Ότι απέμεινε, αποκαΐδια και στάχτες
Μετρούμε τώρα τις πληγές μας
Αυτόχειρες των ονείρων μας
Εθελοτυφλώντας βαδίζαμε
Πόσο ελαφρά τη καρδία...
Τις στιγμές μας σκορπίζαμε
Εθελοτυφλώντας βαδίζαμε
Πόσο ελαφρά τη καρδία...
Τις στιγμές μας σκορπίζαμε
Σαθρό το έδαφος της συνήθειας
Ζιζάνια σπέρναμε συνεχώς
Το χώμα δεν το ανανεώναμε
Μαραίνονταν τα άνθη ατυχώς
Ζιζάνια σπέρναμε συνεχώς
Το χώμα δεν το ανανεώναμε
Μαραίνονταν τα άνθη ατυχώς
Ο αποχαιρετισμός τώρα βουβός
Ντυθήκαμε το μαύρο και πενθούμε
Πως να τη θάψεις ολόκληρη ζωή
Τα μάτια χαμηλά και σιωπούμε
Ντυθήκαμε το μαύρο και πενθούμε
Πως να τη θάψεις ολόκληρη ζωή
Τα μάτια χαμηλά και σιωπούμε
Ο Άγγελος (της Σοφίας Τανακίδου)
Τον ακούω
Κτυπά τα ατσάλινα φτερά του
και ακονίζει το σπαθί του
Φτιάχνει φτερά
Στα κολλάει στην πλάτη
Κι εγώ τα ξεκολλώ
Πονάς μάνα;
Δεν απαντάς
Δεν με ακούς...
Μόνο σφίγγεις το χέρι μου
στα δάχτυλα σου
Τρομερή δύναμη...
Και εκείνος φτιάχνει φτερά
Πάλι..Τα σπάω..
Κτυπά τα ατσάλινα φτερά του
και ακονίζει το σπαθί του
Φτιάχνει φτερά
Στα κολλάει στην πλάτη
Κι εγώ τα ξεκολλώ
Πονάς μάνα;
Δεν απαντάς
Δεν με ακούς...
Μόνο σφίγγεις το χέρι μου
στα δάχτυλα σου
Τρομερή δύναμη...
Και εκείνος φτιάχνει φτερά
Πάλι..Τα σπάω..
Μικρή με φώναζες "αγγελοπαρμένη"
Το παραμύθι σου θυμάμαι
- Ήρθε ο Άγγελος να πάρει τον παππού σου
και συ του χαμογέλασες μέσα από την κούνια
Μωράκι ήμουν μάνα
και τον άφησα.
Απόψε όμως μπορώ να τον νικήσω
και τα φτερά που σου φτιάχνει να τα σκίσω
Το παραμύθι σου θυμάμαι
- Ήρθε ο Άγγελος να πάρει τον παππού σου
και συ του χαμογέλασες μέσα από την κούνια
Μωράκι ήμουν μάνα
και τον άφησα.
Απόψε όμως μπορώ να τον νικήσω
και τα φτερά που σου φτιάχνει να τα σκίσω
Τινάζει τώρα τα φτερά του
και γελάει
Καίει η ανάσα του
στο αυτί μου όταν μιλάει
- Μία γυναίκα όταν γίνεται μητέρα
φτιάχνει φτερά στην πλάτη κάθε μέρα
όσα φτερά δικά μου και να σπάσεις
φτερά της μάνας δεν μπορείς
να τα πειράξεις.
και γελάει
Καίει η ανάσα του
στο αυτί μου όταν μιλάει
- Μία γυναίκα όταν γίνεται μητέρα
φτιάχνει φτερά στην πλάτη κάθε μέρα
όσα φτερά δικά μου και να σπάσεις
φτερά της μάνας δεν μπορείς
να τα πειράξεις.
Πώς να τα σπάσω τα φτερά της
Άγγελε μου;
Ένα φτεράκι της και γω
έίμαι του ανέμου.
Τόσα παιδιά
Τόσα φτερά
Πώς να χαλάσω;
Πώς να τα σπάσω;
Άγγελε μου;
Ένα φτεράκι της και γω
έίμαι του ανέμου.
Τόσα παιδιά
Τόσα φτερά
Πώς να χαλάσω;
Πώς να τα σπάσω;
Αχ Άγγελε μου
Δως μου την δύναμη να τρέξω
Όταν πετάξει η ψυχή να την προλάβω
Θα έχω ακόμα τόσα να πω
να της μιλησω
Γιατί άλλη μάνα στη ζωή
δεν θα γνωρίσω.
Γιατί άλλη μάνα στη ζωή
δεν θα αγαπήσω.
Δως μου την δύναμη να τρέξω
Όταν πετάξει η ψυχή να την προλάβω
Θα έχω ακόμα τόσα να πω
να της μιλησω
Γιατί άλλη μάνα στη ζωή
δεν θα γνωρίσω.
Γιατί άλλη μάνα στη ζωή
δεν θα αγαπήσω.
Σοφία Τανακιδου