Η ζωη (της Παυλίνας Στυλιανού)

Ό,τι ένιωσα είχε χρώμα
Ό,τι πρωτοείδα είχε ζωή
Είναι η αγάπη γεμάτη ουρανό
με άστρα
Είναι το λουλούδι γεμάτο ζωή
Ό,τι αγάπησα είχε έγνοια
Ό,τι πρωτοείδα είχε καρδιά
Είναι η αγάπη γεμάτη χρώμα
Είναι η ζωή γεμάτη φως
Είναι η έγνοια που έχεις μέσα
και δεν λέει να σβήσει σ' ένα παράθυρο κλειστό...

Παυλίνα Στυλιανού

Τεσσαροχάλι (της Καλλιόπης Τσουχλη)

Αμπαριτζής στα πέλαγα, κρατά την ανιζέτα,
ως αποσπόρι τ’ ουρανού μιλεί στην οπερέτα,
βερίνα που την δίπλωσε μια νύχτα με φεγγάρι,
καβίλια που την πέρασε στου Μπέη το λυχνάρι.

.

Στην κουπαστή μαγκάρισε το λυκαυγές να δει,
στην μπόμπα που τον κράτησε σαν ήτανε παιδί.
Σινιάλο παίζει στο φανό ν’ αμοληθούν τ’ αστέρια,
θολό το φως στη θάλασσα μήτε κι ελπίδα πλέρια.

.

Τα σήμαντρα χτυπήσανε κι η Θάλασσα αφρίζει,
στα βάθη και στα πέλαγα ο φόβος πλημυρίζει,
μάνα δεν έχει για να δει, κραυγή για να ξεσπάσει,
τον πόνο του να μοιραστεί, μουράγιο ν’ απαγκιάσει.

Καλλιόπη Τσουχλη

Η Ιθάκη μου. Της ψυχης μαργαριτάρι (της Παυλίνας Στυλιανού)

Μέσα απ' την αγάπη μας
φτιάξαμε ένα κύμα
γλάρους για σκεπή βάλαμε
και βάρκα για ν' αρμενίζει
Βάλαμε τον ήλιο εκεί ψηλά
κι ο αγέρας ν' αρμενίζει τα μαλλιά
Ταξίδεψαν οι σκέψεις μας
μέσα από σελίδες
ψυχής μαργαριταριού
κλείνοντας την Ιθάκη μας
αφουγκράζοντας τους ψιθύρους μας
μέσα σ΄ εκείνες

'Εφυγαν όμως οι γλάροι μας ταξίδεψαν σε άλλα μέρη
΄Εσβησε ο ήλιος μια μέρα που 'ρθε το φεγγάρι
Η βάρκα βγήκε στη στεριά με καημούς
Ο αγέρας έπαψε να φυσάει
Το κόσμημα έπεσε μες τα νερά
έπαψε να ονομάζεται μαργαριτάρι
Εφυγε η Ιθάκη της καρδιάς
και ταξιδεύει η ψυχή σ' άλλη πλευρά.


Παυλίνα Στυλιανού

Ζωγραφίζοντας... στίχους (της Χρύσας Νικολάκη)

Απόψε σκέφτηκα να γράψω
τους στίχους στην καρδιά
να χαράξω επάνω τ' όνομα σου
με γράμματα ανάγλυφα
χωρίς μελάνι
μα με το χρώμα της αγάπης.
Όμως σάστισα για λίγο
τόσα χρόνια κόκκινο νόμιζα πώς ηταν
σαν τα ρόδα που σκαρφαλώνουν
στο περβάζι μου.
Ομως αυτά μαράθηκαν
φύτρωσε τότε μια άσπρη τριανταφυλλιά
χρόνια συντρόφευε τις νύχτες μου
φώτιζε τον ουρανό μου.
Σκάλα γινόταν ως τ' αστερια
ένωνε γη κι ουρανό.
Κι έτσι κατάλαβα ότι η αγάπη
είναι νύφη λευκοντυμμένη
που πάει στην εκκλησιά
να κοινωνήσει το αθάνατο κρασί.
Από τότε βάπτισα τα όνειρα μου λευκά
λευκές νύχτες καθρεφτίζoνταν
στα μάτια μου
κι ήρθες εσύ κι αναστάτωσες τη σκέψη μου
Λόγια άλικα βαμμένα στο χρώμα της παπαρούνας
ουράνιες λέξεις στο χρώμα του απέραντου ουρανού
γι' αυτό αποφάσισα να αφήσω το χρόνο
να ορίσει πως θα χαρακτούν τα γράμματα
Αν και ξέρω από τώρα
πώς καμία φορά ο έρωτας κι η αγάπη
αρμονικά συμπλέκονται
φτιάχνοντας μαβιά νυχτολούλουδα..
Τι σημασία έχει εξάλλου?
Ο έρωτας περνάει χαρά μου
Άσπρη ανέμωνα θα κρατώ στα βράχια της αγάπης....
Λευκές νύχτες πάλι θα ντυθώ.
μα εσένα ποτέ δε θ' απαρνηθώ
Η αγάπη..ειναι αμάραντη.
Λευκή πεταλούδα στο χιονιά.
Βασίλισσα της νιότης.

Χρυσα Νικολακη

Ρόδα κόκκινα (της Σοφίας Τανακιδου)

Με δανεικά η πρώτη ανθοδέσμη.
Δέκα τριαντάφυλλα.
Μια βδομάδα στο βάζο
κι ύστερα σε μια σελίδα,
ένα πέταλο μονάχα.
Χρόνια ατέλειωτα
στο ίδιο βιβλίο,
το διάβασα
το ξαναδιάβασα.
Το πέταλο σελιδοδείκτης.
Ένα σκληρό πρωί
το έχασα.
Σ' όλα τα φύλλα του βιβλίου έψαξα.
Εξαφανίστηκε έτσι απλά σαν να μην υπήρξε ποτέ.
Κι έκλαψα.
Μόνο για κείνο έκλαψα.
Για σένα όχι!
Γιατί τα αισθήματα δεν ήταν δανεικά.
Ούτε μαράθηκαν,
ούτε χάθηκαν στο πουθενά.
Μες στο βιβλίο έχουν μείνει ζωντανά,
σε κάθε φράση,
σε κάθε ποίημα.
Ρόδα κόκκινα...

Σοφία Τανακίδου

Τα κυκλάμινα (της Δώρας Μεταλληνού)

Τα κυκλάμινα δες 
σεμνυνόμενα κεφαλάκια
παραστάτες σε τελετουργία φθίσης
μυρωδάτα φιλιά της βροχής στα φύλλα
μέχρι ...τελικής πτώσης
χρώμα της φθοράς
χρώμα της μελαγχολίας
κίτρινο του κυδωνιού
καφετί του κάστανου
μύρωμα του αγέρα
που ακούσια με ταξιδεύεις σε άλλα πελάγη
που χαράζεις τα κύματα
που εικονίζεις στα έγκατά μου 
το θάνατο.... 
με την ελπίδα σίγουρης ανάστασης
ανοίγει η γη να δεχτεί την Κόρη
κι η Δήμητρα θρηνεί
δάκρυα ποτισμένα ελπίδες
θα ξαναγεννηθούν ήλιοι που μαράθηκαν
θα μυρίσει η γη
''φλισκούνι κι άγρια μέντα''
ερωτιδείς θα τραγουδούν 
σε ένα αέναο τραγούδι χαράς
κι εγώ αλλοπαρμένη θα ψιθυρίζω:
όλα ωραία και συγκλονιστικά μεγάλα!


Δώρα Μεταλληνού

Φθινοπώριασε (της Ειρήνης Σκευοφύλαξ)

Το τζάμι έχει δακρύσει ......
Φύλλα στο μπαλκόνι μου, τα μετρώ...
Ένα για κάθε σταγόνα....
Σταγόνα - σταγόνα πέφτει η βροχή
κι είμαστε ακόμα στα μέσα της μέρας...
Δε μου ταιριάζει αυτή η εποχή,
δε μ΄αρέσουν τα θλιμμένα φύλλα.....
Θέλω να " ξορκίσω τον απήγανο ",
να δω θάλασσα κι ουρανό!
Όχι θυμωμένα σύννεφα,
όχι αγριεμένα κύματα!
Ένα φάρο στο βάθος του μικρού λιμανιού,
ένα τραπεζάκι για δυο.....
ένα ματσάκι φρέζες με ανεμώνες ανάκατα.....
Ακούγεται αυτή η μουσική στο βάθος,
γλυκιά η φωνή,
γλυκό το ζόρι...
Αλλά μετά, άλλο δίσκο στο πικάπ θα βάλω,
να εξευμενίσω την ταραχή της ψυχής,
να πω καλημέρα στα σκληρά πρωινά,
να μην πω τ΄όνομά σου πάλι
και μοιάσει σαν το πρωτόγαλα του βρέφους στο στόμα....
Θ΄ακουμπήσω μια ξεθωριασμένη φωτογραφία,
από τη φυλαγμένη παρακαταθήκη των ονείρων μου
κι ύστερα...θα μαζέψω τα φύλλα,
σαν να μην πέρασαν από κει, σαν να μην τα είδα...
θα κλείσω το συρτάρι, σαν να μην τ΄άνοιξα ποτέ.
Άλλη εποχή θα έρθει,
άλλο τραγούδι θ΄ακούσω...
δεν θα πω τ΄όνομά σου ,
θα κάτσω σ΄αυτό το τραπεζάκι στο βάθος
και θ΄αφουγκράζομαι τον παφλασμό των κυμάτων,
που θα σκάνε ορμητικά στα βράχια ,
σαν το ποδοβολητό των αλόγων μου μοιάζει...
Νοιώθω ένα άγγιγμα....
σαν χάδι στα μαλλιά, που πέφτουν στα μάτια
φυσώ την τουφίτσα που μου κρύβει την εικόνα,
κι όλα τα φύλλα χάνονται....

Ειρήνη Σκευοφύλαξ 

Ζευγάρι άλμπατρος (του Ντίνου Γλαρού)

Σταφύλι κόκκινο σταλάζει η σιωπή μου
να μη φοβάσαι ότι μάκρυνα ξανά.
Μικρό πουλάκι τρομαγμένο στην αυλή μου
ζεστές παλάμες θα σου δίνω στο χιονιά.

Ριγάς σαν χάνομαι στης σκέψης μου τα βάθη
αναζητώντας της Αλήθειας τη σκιά.
Ζευγάρι άλμπατρος στου άνεμου τη ράχη
μ’ αγκαλιασμένα θα πετάμε τα φτερά.

Ντίνος Γλαρός

Κυκλώνας (της Καλλιόπης Τσούχλη)

Βράζεις απόψε Θάλασσα κι ο ναύτης σου ματώνει, θεριεύεις με τα κύματα σε βλέπει- πελαγώνει. Μήτε το φόβο του νογάς μήτε και το σκαρί του, τραντάζεις απ' τα βάθη σου την δόλια την ψυχή του. . Μαστίγωσες τον άνεμο σαν κοπανάς την πλώρη, μόνη πυξίδα πια θορώ και τις στροφές με ζόρι. Σακάτεψες την πρύμνη μας κι ακόμα αναστενάζεις, τον τρόμο σου σκορπάς χωρίς να λογαριάζεις. . Στιγμή δεν σε φοβήθηκα και σε κοιτώ στα μάτια, στα μητρικά τα πέλαγα - φουρτουνιασμένα βράδια. Δεν έμαθα να σε μισώ μονάχα να σε ραίνω, με τον καρπό της ξενιτιάς κι απόψε σε μαθαίνω. . ©Kalliopi Tsouchlis

Έτσι μίλησε η Λαϊς (του Αριστομένη Λαγουβάρδου)

Εδώ πνιχτά φιλιά με θέλξαν, κι΄ αγέρι

της ομορφιάς μου φύσηξε στο θάμπος.

Μ΄ έγραψε ο Απελλής κι ήτανε σάμπως,

κανάρα κρεμεζί να εζήτα ταίρι. 

Σε σπίτια παπαρουνόκαμπους και μέρη

άλλα αγάπησα. Εξαίσιο λάμπος 

 ένιωσα στην αγκαλιά του Ευότα, πάντως

στον Ιππόστρατο βρήκα του βίου το ταίρι.

Στα Ύκκαρα θυμάμαι που παιδούλα,

μ΄ άρπαξε ο Νικίας και σαν δούλα ,

με πούλησε στην Κόρινθο. Μα  τώρα,

της Αφροδίτης λάμψανε τα δώρα.

Το λυγερό όλοι ποθούν κορμί μου,,

σπίτι ακριβό της άλκιμης ζωής μου.

 Αριστομένης  Λαγουβάρδος